2023 Autor: Jake Johnson | [email protected]. Zadnja izmjena: 2023-05-24 23:12
sumporna kiselina, je možda jedno od najpoznatijih hemijskih jedinjenja popularno govoreći, a to može biti posledica njegove velike korozivne moći koja mu, greškom, daje slavu tipična kiselina. To je najproizvedenije hemijsko jedinjenje u svijetu, budući da ima bezbroj primjena, kao i toliko učešća u različitim sintezama i proizvodnji tolikog broja proizvoda ili drugih hemijskih spojeva, zapravo je to mjerač koji se koristi da se zna kapacitet na industrijskom nivou. koji prikazuje svaku zemlju.
Njegova hemijska formula je H2SO4. Osim naziva sumporna kiselina, dobija i druge češće nazive kao što su ulje, špirit ili vitriona, zbog porijekla minerala sa navedenim imenom, ovaj mineral se smatrao veoma važnom supstancom, pa se čak pokušavalo i koristiti. koristi se kao kamen filozofa. U normalnim uslovima, nalazi se u tečnom stanju agregacije, ima uljni izgled, može se mešati i nema boje.
Općenito, sumporna kiselina se obično proizvodi iz SO2, oksidacijom različitih dušikovih oksida prisutnih u otopini. Tada se obično provode postupci kojima se povećava koncentracija kiseline u spoju.
Kiselina ima strukturu piramidalnog tipa, gde se atom sumpora nalazi u sredini strukture okružen atomima kiseonika koji sunalaze se na ekstremnim vrhovima. S druge strane, atomi vodika se vezuju za kiseonik preko tipa dvostruke veze. Ovisno o vrsti otopine, ovi vodonici mogu biti disocirani. Kada je u prisustvu vode, sumporna kiselina se ponaša kao jaka kiselina, stvarajući hidrogen sulfat (anion) pri prvoj disocijaciji i sulfatni anion pri drugoj disocijaciji. Treba napomenuti da ova kiselina u kontaktu sa vodom prolazi kroz burne reakcije, sa oslobađanjem toplote.
Sumporna kiselina je povezana sa Džabirom ibn Hajanom, arapskim alhemičarem. Otkriće ove kiseline datira iz 8. veka. Oko 13. stoljeća u Evropi su prevedeni arapski tekstovi koji su učinili popularnim način proizvodnje sumporne kiseline, koji se sastojao od dobijanja supstance iz minerala, miješanja FeSO4 i CuSO4 sa vodom. Zatim je zagrijana mješavina jedinjenja koja se raspada na FeO i CuO, stvarajući vodu i SO3, koji, kada se sjedine, stvaraju otopinu H2SO4. Još u 17. veku, Johan Galuber, nemački naučnik, dobio je sumpornu kiselinu sagorevanjem sumpora sa KNO3. Kako se kalijum nitrat raspadao, sumpor je uspeo da oksidira u sumporov oksid (VI), koji je u kombinaciji sa vodom dao povod za dobijanje sumporne kiseline. Ovo je bila metoda koja je prvi put korištena za stvaranje ovog spoja u velikim razmjerima, iako je pretrpjela poboljšanja kako bi se dobile veće koncentracije i danas možemo pronaći ovaj proizvodu različitim koncentracijama i čistoćama.
Postoje dvije glavne metode za proizvodnju sumporne kiseline: dobivanje kiseline kroz olovne komore i kroz kontaktni proces. Najstariji je proces u olovnim komorama, iako se danas još uvijek koristi uglavnom za proizvodnju gnojiva, umjesto toga, zahvaljujući kontaktnom postupku, dobiva se koncentrirana i vrlo čista kiselina. U oba postupka SO2 se oksidira i rastvara u H2O.
Bez sumnje, grana industrije koja koristi najveću količinu sumporne kiseline je industrija đubriva. Druge važne upotrebe su učešće kiseline u rafinaciji u industriji nafte, u proizvodnji pigmenata, u dobijanju različitih metala, u eksplozivima, deterdžentima, industriji plastike itd. Druga važna upotreba je kao reakcioni medij u proizvodnji drugih hemijskih spojeva organskog tipa i u petrohemijskoj industriji. Manje uobičajeni procesi takođe zahtevaju učešće sumporne kiseline, kao što je slučaj sa proizvodnjom nekih tekstila, drveta ili papira.
Postupak pripreme sumporne kiseline je opasan, posebno zbog toplote koja se stvara u procesu. Neophodno je da se kiselina uvek preliva preko vode, a nikako obrnuto, jer se na taj način može iskoristiti toplotni kapacitet vode, ali u suprotnom kiselina može izazvati prskanje i bila bi opasna.
