2023 Autor: Jake Johnson | [email protected]. Zadnja izmjena: 2023-05-24 23:12
Peronizam je politička partija koja je nastala iz ruku Huana Dominga Perona i sindikata 1945. godine, prvo nazvana Laburistička partija; a kasnije je nazvana samo peronistička, kada je došlo do spajanja sa drugim strankama, da bi se kasnije usvojila denominacija justicialista, kada je zakon iz 1971. onemogućio strankama da nose ime bilo koje osobe.
Peronizam, koji je implementirao politiku države blagostanja, stvorio je snažno privrženost mnogim sektorima, posebno najugroženijim, nezaposlenima i radnicima, koji su svom vođi dali apsolutno povjerenje i potpunu podršku; ali baš kao i Peron, on je bio idol narodnih masa, koje su porasle kada je seosko stanovništvo započelo proces emigracije u gradove gdje su postali slabo plaćeni industrijski radnici; Kao i svaki harizmatični vođa, on je također generirao odbacivanje i mržnju jednako veliku kao i ljubav koju je požnjeo, što je izazvalo negativnu ideologiju, posebno među intelektualcima, među kojima možemo nazvati Jorgea Luisa Borgesa i Julia Cortázara, poznatog kao antiperonizam, koje također se zvao "gorile", neobavezni izraz preuzet iz humoristične emisije.
Antiperonizam nije zanemario, barem u svom propovijedanju, vrijednosti socijalne pravde, cijeneći vašu ideologiju, već način vladanja koji su opisali kao demagoški, paternalistički i autoritarni, izražavajući odbacivanje velika moć data sindikalizmu irazvojnosti i antiimperijalističkog stava. Pozicija neutralnosti koju je Argentina zauzela u Drugom svjetskom ratu doprinijela je stvaranju veće nelagode prema peronizmu, kojeg su smatrali saveznikom nacizma i fašizma.
Ideje antiperonizma bile su izražene u nekoliko novina i časopisa, kao što su Sur, liberalni magazin, i La Vanguardia, socijalističke novine.
Godine 1945. Spruille Braden, ambasador Sjedinjenih Država u Argentini, predvodio je antiperonističku alijansu, Demokratsku uniju, koju su činile lijeve i desničarske stranke, biznismeni i studentski pokreti.
Od 1955. i vojnog udara poznatog kao oslobodilačka revolucija, protiv Perona, tenzije su se pojačavale.
Mnoge političke stranke podijeljene da grupišu čiste antiperoniste i umjerene protivnike peronizma, ili sa određenim afinitetima.
Godine 1957., Radikalna građanska unija, pod vodstvom Ricarda Balbina, formirana je kao UCRP (Radikalna građanska unija naroda) sa snažnom antiperonističkom ideologijom, koja se razlikovala od UCRI-a koji je pod smjeru Artura Frondizija, imao veće približavanje peronizmu.
Najčistiji antiperonistički sektor socijalizma, formirao je Demokratsku socijalističku partiju; i Nacionalna demokratska partija, sa konzervativnim idejama, pristupila je peronizmu u grupi kojom je komandovao Vicente Solano Lima, dok su se antiperonisti koncentrisali oko lika Horacia Thedyja.
Nasilni antiperonizam izražen je, na primjer, 15. aprila 1953. napadomdogodilo se na Plaza de Mayo i bombardovanje te Plaze dvije godine kasnije; pored učešća u raznim državnim udarima (1951, 1955 i 1976.
