2023 Autor: Jake Johnson | [email protected]. Zadnja izmjena: 2023-05-24 23:12
Takođe poznat kao Konvencija iz 1839., ovaj ugovor je potpisan, kao što mu ime kaže, u glavnom gradu Engleske i Ujedinjenog Kraljevstva 19. aprila iste godine. Zemlje potpisnice su bile Ujedinjeno Kraljevstvo, Austrija, Pruska, Rusija, Francuska i Holandija. Ugovor priznao je nezavisnost Belgije od Ujedinjenog Kraljevstva Holandije domene kojima je pripadala na osnovu pregovora Bečkog kongresa (1814- 1815), gdje se teritorija buduće Belgije nalazila kao "tampon" država kako bi se što je više moguće spriječila nova ekspanzija Francuske širom Evrope kao što se to dogodilo za vrijeme carstva Napoleona Bonaparte.
Londonski ugovor iz 1839. priznao je Belgiju kao nezavisnu državu i dogovoren je u članu VII, nesumnjivo najvažnijem zbog nakon toga, da bi nova zemlja ostala trajno neutralna. Pakt je, međutim, prekinut decenijama kasnije i već u 20. veku, kada je Nemačka napala belgijsku teritoriju 4. avgusta 1914. kao preliminarni korak ka invaziji na Francusku tokom I svetskog rata. S obzirom na ovu činjenicu, Britansko carstvo je odmah objavilo rat Njemačkoj. Kao anegdota, kaže se da je njemački kancelar Theobald von Betham Hollweg uzviknuo, prije nego što su Britanci objasnili zašto jeobjava rata, koji nije razumio kako su Britanci mogli ući u rat zbog komada papira.
U dokumentu je takođe navedeno da će Vojvodstvo Luksemburg biti podeljeno prelaskom jednog dela Belgiji, a drugog dela zajedno sa Limburgom Holandiji.
Sporazum je sadržavao druge odredbe od interesa, kao što je pravo koje je belgijska država dobila da putuje željeznicom ili kanalom kroz holandsku teritoriju kako bi imala pristup njemačkom Rurskom području. Ovo je iskoristila Belgija da pokrene prvi željeznički program jedne evropske nacije, još 1840. godine, i koji će služiti za povezivanje glavnih gradova u zemlji.
Presedani belgijske nezavisnosti, priznate u ovom međunarodnom ugovoru, mogu se naći u revolucionarnom ciklusu koji je započeo u Francuskoj 1830 i u preraspodeli evropskih granica stvorenih Bečki kongres.
Podstaknuti događajima u Parizu sa takozvanom Julskom revolucijom i vjerskim razlikama koje postoje između belgijske teritorije i one u Holandiji, Belgijanci, uglavnom katolici, željeli su veću kulturnu i političku autonomiju od monarhije protestantskog kralja Vilijam I od Holandije.
Grad Brisel pridružio se revolucionarnoj struji koja je bila pokrenuta u Francuskoj i suočila se s kraljevskim trupama krajem avgusta 1830. Samo nekoliko gradova ostalo je vjerno timtrenuci do kraljevstva: Luksemburg, Maastricht i Antwerpen.
Krajem septembra 1830. i sa Briselom pod kontrolom revolucionara, formira se privremena vlada koja sastavlja ustav za Belgiju, birajući monarhiju kao oblik vladavine. Kao pretendente na prijestolje, u početku su izabrali Luja Orleanskog sina kralja Francuske Luja Filipa, ali svjesni problema koji bi mogli nastati s druge sile ne prihvataju tron. Konačno, Belgijski nacionalni kongres bira Leopolda I od Saxe-Coburg-Gotha. (1760-1865). Nakon devet godina borbe protiv Holandije, međunarodna zajednica konačno priznaje Belgiju kao nezavisnu državu kroz Londonski ugovor iz 1839..
